ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ

portfolio-03-img-01

Το διαμέρισμα αυτό βρίσκεται σε μια πολυκατοικία στο κέντρο των Σερρών.
Ο αρχιτέκτονας το αγόρασε όταν ακόμη σπούδαζε στο εξωτερικό.

Πρόκειται για ένα τυπικό διαμέρισμα της δεκαετίας του ’60.
Ο αρχιτέκτονας εδώ δημιουργεί τον χώρο της οικογένειάς του που είναι ταυτόχρονα και ο χώρος του γραφείου του.
Η φύση του επαγγέλματος αυτού απαιτεί από τον αρχιτέκτονα πολλές ώρες αυτοσυγκέντρωσης, ηρεμίας και ησυχίας. Ο χρόνος είναι γι” αυτόν πολύτιμος. Ο αρχιτέκτονας δουλεύει όλες τις ώρες και οι ώρες αυτές δεν είναι δυνατόν να καθοριστούν και να περιοριστούν στα στενά και τυπικά χρονικά όρια όπως σε πολλά επαγγέλματα. Είναι κάτι σαν συγγραφέας.

Όταν γύρισε από το εξωτερικό έβαλε σε εφαρμογή την μελέτη που είχε ήδη προετοιμάσει από πριν.

Ο κεντρικός άξονας ήταν από την αρχή το καθημερινό να γίνει όσο δυνατόν μεγάλο. Και αν αυτό δεν ήταν πραγματοποιήσιμο, τουλάχιστον να φαίνεται μεγάλο.

Εδώ, ανοίγοντας μια παρένθεση, θα ήθελα να σημειώσω το εξής:
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, στα διαμερίσματα, όπου κατοικούσε ήδη ο πιο πολύς κόσμος, αλλά και στις μονοκατοικίες υπήρχε το καθιστικό και ξέχωρα το σαλόνι, το οποίο το χρησιμοποιούσαν μόνο σε ονομαστικές κλπ γιορτές, Ένας νεκρός, θα έλεγα, χώρος που αφαιρούσε όμως ένα όχι ευκαταφρόνητο μέρος, του όχι και τόσο μεγάλου διαμερίσματος, ή κατοικίας. Λέγοντας αυτό μου έρχεται στο νου η περίπτωση ενός διαμερίσματος στο Κολωνάκι, στην Αθήνα. Η πολυκατοικία όπου και βρισκόταν αυτό το διαμέρισμα πρέπει να ήταν κτισμένη εκεί περίπου στο ’50-’55. Λοιπόν, υπήρχε προχώλ, χώλ, σαλόνι, και χώρος τραπεζαρίας, όλα χωριστά. Επίσης και ξεχωριστή είσοδος μέσω μιας περιστρεφόμενης σκάλας που ήταν τοποθετημένη στον ακάλυπτο, σιδερένια, που έβγαζε στην κουζίνα. Ήταν η είσοδος της υπηρέτριας. Το διαμέρισμα που δεν ήταν και μεγάλο, εκεί στα 120m2, είχε τελικά, θέλοντας να έχει τους χώρους, προφανώς, ενός αρχοντικού. Είχε κατακερματισθεί. Πάρα πολλές πόρτες!! Ένας λαβύρινθος.

Από την πρώτη στιγμή έδωσα εντολή να απομακρυνθούν όλοι οι ενδιάμεσοι τοίχοι. Κατ” αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα μεγάλο καθιστικό, ένας χώρος όπου συνυπήρχαν πλέον: χώρος πιάνου, σαλόνι, καθιστικό και τραπεζαρία, με τα απαραίτητα έπιπλα που σχεδιάστηκαν ένα προς ένα για να καταλήξουμε σε κάτι αρμονικό. Λόγω του ότι η κάτοικος του διαμερίσματος είχε ευρύ κύκλο γνωριμιών και επειδή έπρεπε να δείχνει ο χώρος του καθιστικού όσο το δυνατόν μεγαλύτερος τοποθετήθηκαν φυμέ καθρέπτες από το δάπεδο μέχρι την οροφή.

portfolio-03-img-02
portfolio-03-img-03

Την ίδια μέθοδο εφαρμόζει ο αρχιτέκτονας και στο δικό του διαμέρισμα. Απομακρύνει τον τοίχο που χωρίζει το σαλόνι από το καθιστικό, ενοποιεί το χώλ με το σαλόνι αφαιρώντας την τυπική συρταρωτή πόρτα και απομακρύνοντας ένα τμήμα από το επάνω μέρος του τοίχου, περίπου 50cm2, που χώριζε το χωλ από το σαλόνι, ο χώρος μεγάλωσε πρακτικά και θεωρητικά.

Στο υπνοδωμάτιο του ζεύγους με μια απλή μετακίνηση της πόρτας έγινε δυνατόν να τοποθετηθεί μια ντουλάπα ρούχων απ” άκρη σ” άκρη.

Μίλησα στην αρχή για έναν κεντρικό άξονα. Τα διαμερίσματα σήμερα έχουν καθιερώσει λίγο πολύ τα προαναφερθέντα. Ο τρόπος ζωής άλλαξε και έτσι το σαλόνι ενοποιήθηκε με το καθιστικό. Αυτό γίνεται πλέον και χωρίς τη συνδρομή του αρχιτέκτονα. Μέχρις εδώ όλα καλά. Αυτό ήταν; Τελειώσαμε; Ένα πολύ μεγάλο όχι!!! Τί άλλο; Απάντηση: όλο αυτό είναι μόνον ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ.

Θέλοντας να γίνω όσο γίνεται πιο κατανοητός θα πρέπει να αναφερθώ σε αυτό που ονομάζουμε με τον γενικό όρο ΧΩΡΟΣ. Ο χώρος είναι κάτι σαν το σώμα του ανθρώπου. Ο ράπτης όσο καλός και αν είναι αν το σώμα του πελάτου του δεν πλησιάζει καν σε αυτό που ονομάζουμε αρμονία, όσο καλό και αν είναι το ύφασμα, το κόψιμο και ράψιμο δεν θα καταφέρει σχεδόν τίποτα.

Επανέρχομαι στο διαμέρισμα. Ο αρχιτέκτονας λοιπόν εδώ με το να απομακρύνει ορισμένους τοίχους, δεν τελειώνει, μόλις αρχίζει. Θέλει να διαμορφώσει το σώμα του χώρου. Πώς γίνεται αυτό; Λοιπόν στο χώρο του σαλονιού και του καθιστικού τοποθετεί ακριβώς κάτω από το δοκάρι που υπήρχε, για να φανεί και να γίνει ενιαίος ο χώρος, μια ξύλινη ψευδοροφή. Στο χώρο του γραφείου αφήνει όλο το υπάρχον ύψος και στο χωλ και διάδρομο δημιουργείτε μια φωτεινή ψευδοροφή. Μια σύνθεση από ξύλινα τελάρα και ύφασμα.

Ο χώρος-σώμα διαμορφώθηκε. Εδώ έγιναν αυτές οι κινήσεις, σε αυτό το συγκεκριμένο διαμέρισμα. Σε άλλο θα γίνουν άλλες. Δεν υπάρχει λοιπόν συνταγή. Κάθε φορά έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάτι διαφορετικό.

Υπάρχουν και ένα σωρό άλλα όσον αφορά, χρώματα, έπιπλα, κινητά και εντοιχισμένα, ο φωτισμός, τα δάπεδα, ο κλιματισμός, τα σώματα καλοριφέρ κλπ κλπ.

Επίλογος: Επειδή κάθε ιδιοκτήτης διαμερίσματος ή μονοκατοικίας, είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα η επιδίωξη μας πρέπει να έχει σαν κεντρικό άξονα αυτό που ονομάζουμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ και αυτό δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με αυτό που λέμε μόδα, επώνυμα έπιπλα, στο τέλος τέλος με αυτό που ονομάζουμε ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ή ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ.